Al sinds september vorig jaar laaide er weer oorlog op tussen Armenië en Azerbeidjan. Het ging als vanouds over de van origine Armeense provincie Nagorno-Karabach, die alweer een tijdje aan Azerbeidjan toebehoort. De regio wordt echter door vooral Armeniërs bewoond en die hadden er een onafhankelijke republiek opgericht: Artasakh. Officieel is de oorlog nu over, maar niemand is eigenlijk blij.
Armenië en Nagorno-Karabach
De tijd en rust was er niet om me in te lezen in de Armeense geschiedenis en eigenlijk is die er nu ook niet. Wel is er vriendschap tussen ons Grieken en de Armeniërs en we voelen elkaar als een soort van broers en zussen. Dat wil uiteraard niet gelijk zeggen dat Armenië voor het volle pond gelijk heeft. Toen ik echter begon te lezen, kreeg ik wel de indruk dat zij in ieder geval voor een groot deel gelijk hebben. De Azeri’s zijn een Turks volk, die ook een Turkse taal spreken en moslims zijn. Wat me opviel toen ik naar gewoonte eerst de Wikipedia eens indook, was deze kaart hier rechts. Daar ziet u de Caucasus met Armenië linksonder en Azerbeidjan rechts ervan. Het gele stukje is Nakorno-Karabach. Aan de prachtige byzantijnse kerken en kloosters daar kun je zien dat dat christelijk en dus Armeens gebied is (geweest). en hoort te zijn.
Ter oriëntatie: net links van het kaartje is de Zwarte Zee, waar het eilandje De Krim in ligt en rechts de Caspische Zee.
Links ziet u een prachtig middeleeuws klooster in de berg uitgehakt. Het staat in Geghard in Armenië. Zoals u rechts ziet, hebben de Armeniërs een hoop werk te doen om het land weer op te bouwen na de jarenlange, slopende oorlog met Azerbeidjan. Ik vind het maar een trieste aanblik en hoop dat ze de rust krijgen om hun economie op te bouwen en daarmee ook hun land.
Vladimir Poetin, de bemiddelaar
President Poetin, van wie altijd maar weer gezegd wordt dat hij zo’n dictator zou zijn, heeft tussen beide partijen ingezeten en heeft een soort van vrede bewerkstelligd. De Armeniërs hebben een stuk van Nagorno-Karabach mogen houden, maar een stuk ook niet. Eén stuk dat ze níet mochten houden, ziet u op het kaartje rechtsboven: een smalle passage van de enclave naar de rest van Armenië, Lachin genaamd. Ik weet wel zeker dat dat enorme problemen gaat geven, maar we gaan het zien. Op de Duitse nieuwswebsite DW (Deutsche Welle) waren filmpjes met verdrietige beelden te zien van
Armeniërs, die zonder hun spullen mee te kunnen nemen, deze dagen plotseling uit Nagorno-Karabach weg moesten en op straat staan. Geen huis, geen baan en geen spullen, niets. Zoals u misschien weet, is het ongenadig koud in de winter op de Caucasus. Ik hoop maar het beste voor hen.
Als Poetin geëist had dat de hele regio bij Armenië zou horen, hadden de Turken aangevallen. Zowel Armenië als Griekenland en dan was er een nog slopender oorlog uitgebroken. Ik zie dus weinig dictator in de man en wel veel wijsheid. Omdat ik niet genoeg over het conflict weet om er heel diep op in te gaan, laat ik het bij dit stukje, waardoor uw aandacht even op dit prachtige land wordt gevestigd. Nog even de andere partij laten zien.
Azerbeidjan van iets dichterbij
Hier rechts ziet u Azerbeidjan. Met dat land gaat het een héél stuk beter, dat is goed te zien. Wel lees ik dat het geld der ontwikkeling alleen naar de rijken gaat en beslist niet verdeeld wordt, zodat arme mensen ook iets hebben. Het land wordt feitelijk door één familie geregeerd en de hele rest mag het uitzoeken in deze oliestaat. In mijn logica is er dan ook geen reden om de Armeniërs nog meer land af te pakken of nog langer oorlog tegen hen te voeren. Azerbeidjan kan het economisch wel aan, maar Armenië gaat eraan tenonder. De mensen zijn nu flink boos op hun premier Nikol Pashinyan vanwege het aan de Azeri’s afstaan van een paar stukken grond, maar ik denk dat het wel wijsheid is voor nu.
