Het feitenvrije denken van het antiracisme en de Woke wordt op alle vlakken van het leven toegepast en het is goed om daarop voorbereid te zijn. U herkent het aan het eisen dat u het met de ander eens dient te zijn of zich anders maar aan diegene dient te onderwerpen. Er zijn echter nog twee sectoren die het héél erg bont maken en die ik nog niet op de hak genomen heb: de Nederlandse rechtspraak en de Nederlandse overheid. Vandaag gaan we het over die twee hebben, want behalve dat ze beide volledig feitenvrij denken, horen ze bovendien bij elkaar. Resultaat: heel veel onrecht en heel veel tranen. Het feitenvrije denken is, als je het goed beschouwt, eigenlijk het denken van het kwaad. Het klinkt wellicht wat stichtelijk, maar alles wat ermee gedaan wordt, is slecht voor mens, dier en maatschappij. Als het niet zóveel impact had op het hele leven, zou ik er geen website aan wijden!
De allerbeste en meest toegewijde rechter op de wereld is gisteren op 87-jarige leeftijd overleden: de Amerikaanse mevrouw Ruth Bader Ginsburg (zie foto hierboven). Als we met haar maatstaven alle rechtbanken op de wereld zouden meten, zouden er niet veel overblijven en zéker niet in Nederland. Wat ik zelf alleen al allemaal heb mogen meemaken aan corruptie, achterklap en totaal belachelijke en duidelijk foute oordelen van rechters is al niet eens te overzien. Als ik alle uitspraken van rechters in dit land zou nagaan, zou er misschien – hopelijk – een handjevol rechters overblijven, die zich niet gek laten maken door feitenvrije denkers, die per se hun zin moeten hebben en daar grof geld voor over hebben. Of die je hele gezin en familie verwoesten, als je geen uitspraak doet die in hun straatje past. Bijna iedereen in Nederland gelooft dat de rechtspraak eerlijk en zonder corruptie gebeurt, maar ik heb wel anders gezien. Niet alleen dat: het feitevrije Wokedenken weelt tierig op de Nederlandse rechtbanken en echt niet alleen maar in Jeugdzorgzaken.
De rollenverdeling van de Woke toegepast op het recht
Gaan we eerst weer even het principe van elite en volk toepassen op het recht. Dat is gemakkelijk, want de elite bestaat duidelijk uit rechters, advocaten, officieren van justitie, advocaten-generaal en in mindere mate ander personeel dat werkt op rechtbanken of op advocatenkantoren. Het volk dat zijn wij dan en in de rechtspraak wordt het volk voor dermate dom versleten, dat het nog altijd in veel rechtszaken verplicht is een advocaat te hebben. Niet alleen verplicht, maar ook nodig om überhaupt een kans te hebben uw gelijk te krijgen. Hebt u die niet, dan kunt u meemaken dat de rechter en officier expres in juridische taal tegen u gaan praten, zodat u zichzelf niet kunt verdedigen. Ik heb in zo’n geval eens verzocht om gewoon Nederlands te spreken tijdens de rechtszaak, wat me een sneer opleverde dat iedereen geacht werd de taal in de rechtbank te kunnen verstaan. Daarop reageerde ik koeltjes dat ik al zo’n stuk of 8 talen spreek en dat ik voor één zaak niet ook nog de juridische taal hoef te leren. Vervolgens ging het in elk geval qua taal goed.
Vervolgens heb je altijd nog een derde groep mensen, die eigenlijk vermeend onderdrukt volk zijn, maar ook deels bij de elite horen. Volgens de feitenvrije sociologische stroming van de Woke hebben zij de kennis uit hun eigen sociale groep, maar ook die van de geprivilegieerde, die met man en macht bestreden dient te worden. Die leren ze namelijk op school, waar zogenaamd geen les gegeven zou worden in andere culturen dan die van de blanke medemens. In het antiracisme zijn dat gekleurde mensen, vrouwen en LHBTI-mensen. In de rechtspraak zijn dat mensen van … de overheid! Zij staan volgens het feitenvrije klassensysteem boven normale burgers. Ik kreeg een keer mijn gelijk – dat ik overduidelijk en bewezen had – niet, omdat de politieagent die mij iets verweet wat ik niet had gedaan, zogenaamd een eed had afgelegd en ik niet. Ik was zo overdonderd, dat ik er helemaal niet aan dacht dat ik wel degelijk ook een eed heb afgelegd. Namelijk bij mijn afstuderen in Griekenland, want dat is een millenia-oude traditie. De pers was er zelfs bij geweest en had het voor mij opgenomen en de politie had drie getuigen weggestuurd, die het ook voor mij wilden opnemen. Dat is ten strengste verboden, maar het kon de rechter niets schelen. De advocaat-generaal zei dus eigenlijk recht in mijn gezicht dat ik loog, omdat ik burger was. Toen ik antwoordde dat dat geen reden was om mij met al mijn bewijzen niet te geloven, werd me de mond boos gesnoerd door de rechter. Ik kreeg geen straf en geen boete, want ik had gewoon gelijk. De rechtbank wilde heel simpelweg niet toegeven dat hun gewéldige elite, de overheid, ongelijk had. Ego! Zulke dingen gebeuren dagelijks.
Racisme en discriminatie op rechtbanken
Een klein voorbeeld van een bekende rechtszaak die totaal onrechtvaardig en tegen alle recht in verliep, is die van rapper Akwasi vorige week. Die sprak in juni dit jaar op de Dam tijdens een demonstratie van BLM – Black Lives Matter – erg opruiende woorden, waaronder dat hij Zwarte Piet in zijn gezicht zou trappen. Ook zei hij bijvoorbeeld dat hij een “witte” (blanke -red.) werkster had, want dat was “een zwart privilege”. Zo hoorde ik hem nog wel meer bedreigende en beledigende dingen zeggen. Een aantal uitspraken van hem is strafbaar bevonden, maar de rechtbank wilde hem niet vervolgen. Dat is een compleet feitenvrij oordeel! De man heeft iets gedaan wat niet mag, maar wordt daar niet voor gestraft. Wat doen de media vervolgens? Hem bijna dagelijks interviews afnemen en die mega op de voorpagina in kranten en op websites zetten. Vervolgens kreeg hij afgelopen week ook nog een “special” FUN-X Award, een muziekprijs die jaarlijks wordt uitgereikt. Hij kreeg die prijs niet omdat zijn muziek zo goed was, maar omdat hij “zielig” was. Zóver is het Wokedenken in de maatschappij doorgedrongen, dat maar weinig mensen zich tegen zulk onrecht durven te verzetten. Overigens keek bijna niemand naar de prijsuitreiking op tv. Hier vind je de toespraak van Akwasi nog eventjes.
Heel even nog inhoudelijk over Zwarte Piet. Het feit dat Nederlandse mensen zich één keer per jaar verkleden als Moor – een Noord-Afrikaans volk dat Spanje en Portugal 700 jaar lang bezette – betekent onder andere dat zij sympathie hebben voor zwarte mensen en zich op het Sinterklaasfeest als een historische zwarte figuur willen verkleden. Dat is één van de vele overwegingen die langs veel gekleurde mensen heengaat. Nu zij zich zó hatelijk opstellen als bijna volledige groep, hebben zij alle sympathie en vertrouwen verloren. Ik hoor heel veel mensen zeggen dat ze altijd met iedereen vrijelijk omgingen, maar nu bang zijn om met een buitenlandse persoon te praten. Bang om uitgemaakt te worden voor racist en zelfs fascist. Zwarte Piet is daarmee een omstreden figuur geworden en ik denk dat niet veel mensen zich nu nog zo willen uitdossen. Gewoon omdat hij nu geassocieerd wordt met een groep mensen die wel per se in Nederland wil wonen, maar de Nederlanders en alles wat bij hun land en cultuur hoort, haat. Er zijn wel gekleurde mensen die het niet met het Wookse slachtofferdenken eens zijn, maar jammer genoeg te weinig om echt verschil te kunnen maken. Misschien kunnen we Zwarte Piet van nu af aan het beste uitdossen als een Nederlander uit de Middeleeuwen.
Een rechtszaak tegen de overheid
Nog een oneerlijk oordeel van het OM, het Openbaar Ministerie, was die over minister Ferdinand Grapperhaus. Die trouwde in augustus dit jaar, waarbij noch hij noch zijn gasten zich aan de coronaregels hield, die hijzelf nota bene had ingesteld. Burgers die zich er niet aan houden, krijgen een boete van €390,00 per persoon én een strafblad. We hebben allemaal het geval van de “taartjeseters” gezien. Geen schilderij van Van Gogh, maar een stel dat bezoek kreeg van ouders die gebak bij zich hadden. Omdat die niet goed ter been waren en het stel op een bovenverdieping woonde, besloten ze de taartjes buiten te eten. Ze zaten keurig netjes anderhalve meter van elkaar af. Maar toen de politie langsreed, vond die het een “samenscholing” die blijkbaar niet mocht en kregen ze allevier een boete en een strafblad. Zo heb ik nog een heel aantal gevallen voorbij zien komen op sociale media, die niets met feiten te maken hadden en duidelijk heel onrechtvaardig waren. Ik herinner me het verhaal van een stel dat niet officieel kon samenwonen omdat ze geen woning kregen, maar waarvan de vrouw zwanger was en ze hand in hand liepen. Boete en strafblad voor beiden. Schrijnend! Maar onze minister werd behandeld met klassenjustitie. Er was een heel boos twitterend en facebookend land voor nodig om het OM toch overstag te laten gaan en de minister alsnog te beboeten. Ook werd na eenzelfde woedende golf de officier die Akwasi onterecht vrijgesproken had, betrapt op belangenverstrengeling en van een andere racismezaak afgehaald. De minister blijft echter zitten waar hij zit en het is waarschijnlijk de eerste keer in de geschiedenis dat een minister van Justitie een strafblad heeft.
Precies net als in de wereld van het antiracisme is het in de wereld van het recht ook zo dat de elite altijd gelijk heeft. Ben je het niet met ze eens, dan ben je nog niet doordrongen van jouw plaats in de samenleving als geprivilegieerde onderdrukker en tegelijkertijd dom plebs. Geprivilegieerd, omdat er rechtbanken zijn waar je je recht kunt halen. Onderdrukker is in dit geval onterecht klager, omdat we iemand van de overheid voor de rechter kunnen dagen of een klacht over zo iemand indienen. Dom, omdat je als burger verondersteld wordt alleen maar de culturele en levenskennis van je eigen sociale groep – in dit geval de burgers – hebt. De mensen die bij de overheid werken, hebben echter kennis van de burgers omdat ze in hun jeugd ook burger waren én van de overheid, omdat ze daar werken. Als burger heb je daarom áltijd ongelijk. De Woke-elite denkt namelijk dat geprivilegieerde mensen alles hébben: een baan, een gezin of relatie, een inkomen, familie en vrienden en dat alles in hun eigen bubbel. De mensen van de overheid echter zijn zogenaamd zielig, want zij moeten voor de burger werken, terwijl zij erop aangesproken worden wanneer zij een fout maken. Daarom hebben zij de elite van justitie aan hun kant om het áltijd voor hen op te nemen tegen de Boze Burger. Het is volkomen slachtofferdenken, maar zo wordt geredeneerd door mensen die voor de overheid werken. Ik laat je een video zien van mensen die in de zorg werken en elkaar waarschuwen over wat ze moeten doen, indien ze voor een tuchtcollege moeten verschijnen. Dat gaat over mensen van Jeugdzorg, huisartsen etcetera. Wij als plebs weten allemaal dat het onmogelijk is om zo iemand uit zijn of haar functie ontheven te krijgen en dat wij ook bijna nooit gelijk krijgen van zo’n commissie. Toch zijn de professionals er als de dood voor en stellen ze zich op als geplaagd slachtoffer, wat ze feitelijk niet zijn.
De claim dat je als burger geen kennis van de overheid zou hebben of van andere sociale groepen, zoals die van gekleurde mensen, is uiteraard quatsch. Als je veel omgaat met Indonesische mensen, maar zelf niet Indonesisch bent, weet je net zo goed veel over die mensen. Heb je wel eens met de overheid te maken – ken je iemand die dat niet heeft? – dan weet je ook hoe het daar werkt en ga zo maar door. In werkelijkheid is er geen in principe geprivilegieerde of onderdrukte laag van de bevolking. Iedereen wordt soms rechtvaardig en soms onrechtvaardig behandeld. Toch moet ik er persoonlijk al mijn leven lang tegen vechten, want ze vallen me constant aan en werken me bij iedere stap die ik zet, tegen. Omdat ze me bij mijn ouders vandaan gekidnapt hebben en te vervelend zijn om hun ongelijk toe te geven en het goed te maken. Ik heb het nog maar een paar keer voor elkaar gekregen om ergens (deels) gelijk te krijgen en ook dan ging het pesten gewoon door. Zoals die keer dat ik van de rechter toestemming kreeg om mijn zoon thuisonderwijs te geven en zij tegen de leerplichtambtenaar van Wageningen, die zonder enige reden ontzettend de pik op mij in had, had gezegd dat hij daar alle medewerking aan moest geven. De man ging na de rechtszaak doodleuk door met zorgen dat we geen PGB kregen. Zonder dat was het thuisonderwijs onmogelijk, want ik moest ook nog werken als alleenstaand moeder en ik was toen zwaar verlamd door MS. Eerlijk winnen van de overheid is een absolute onmogelijkheid in dit land, omdat er feitenvrij gedacht wordt in slachtoffercomplexen, waarbij de met een goed salaris vastgebeitelde ambtenaar zogenaamd het slachtoffer is.
Een rechtszaak tegen iemand die machtiger is dan uzelf
Niet alleen rechtszaken tegen de overheid of tegen met hand en tand beschermde minderheden lopen zelden uit op iets eerlijks, maar ook een rechtszaak tegen bijvoorbeeld een bedrijf of iemand met meer geld dan uzelf is eigenlijk niet te winnen. Ik heb op dit moment een werkelijk bezopen rechtszaak lopen tegen nota bene mijn ziektekostenverzekering. Alle jaren waarin ik zo ziek ben, laten ze me keihard stikken, maar als ik door onder andere hun toedoen zonder geld kom te zitten en één maand premie niet onmiddellijk kan ophoesten, moet ik door het slijk. Gewoon opbellen en afspreken dat je over een paar maanden, wanneer je wat geld hebt, het bedrag over zult maken, is onmogelijk. Ze hangen de telefoon gewoon op midden in je gezicht en terugbellen is er niet bij. Als je zelf opnieuw moet bellen, moet het hele verhaal opnieuw en één van de grootste problemen die ik door mijn ziekte heb, is dat ik in elkaar zak – en met een beetje pech een herseninfarct krijg – bij de minste inspanning en dat ik door dezelfde oorzaak niet goed uit mijn woorden kan komen. Ik ben heel simpelweg niet in staat om die lieden tig keer op te bellen. Als je ze dan maar schrijft, reageren ze helemaal niet.
Wat ze wél doen: een incassobureau op je afsturen, dat precies op dezelfde manier weigert te communiceren en je ook nog voor de rechter daagt. En dat die rechter niet gewoon gelijk zegt: “Die mevrouw stelt toch voor om het bedrag dan en dan te voldoen? En bovendien moet u als verzekering zorgen dat zij medische hulp krijgt. Doet u dat niet nu onmiddellijk, dan stel ik ú in gebreke”. Welnee, een rechter die maandenlang de boel uitstelt met hoor en wederhoor, waarbij de tegenpartij wél gehoord en begrepen wordt, maar ik als burger iedere keer bewust misverstaan word en beschuldigd van dingen die ik niet doe. Er hebben anderen geprobeerd voor mij een paar zaken te regelen, waarbij ik met grote bedrijven of de overheid van doen had, maar ook zij kregen het niet gedaan.
Ik noem nog een voorbeeld uit mijn eigen leven, omdat ik dat het eerlijkst vind en dit weer een voorbeeld is dat overduidelijk laat zien hoe diep de klassenjustitie in de maatschappij verankerd ligt hier in Nederland. Eerst een voorbeeld uit Griekenland van een Koerdische vriend, die daar niet meer mocht blijven, omdat zijn studiebeurs gestopt was. Het was een emotionele bijeenkomst, want het was een innig lieve jongen die voor het gerecht moest komen. Zelfs de rechter en officier waren geëmotioneerd en iedereen die iets over de jongen wilde zeggen, kreeg het woord. Op zich was het terecht dat hij niet mocht blijven, want hij studeerde niet langer en dat was de reden waarvoor hij gekomen was. Hij had ook geen vaste baan, waardoor hij misschien op die grond nog mocht blijven. Toen de uitspraak daarom luidde dat hij terug naar Syrië moest – een in die tijd redelijk veilig land – was iedereen verdrietig, maar was er wel recht gesproken.
Nu Nederland. Ik was burnout geraakt door mijn werk in het onderwijs, dat ik lichamelijk gezien niet aan kon en had besloten verder te gaan als freelance taaltrainer. Daarbij had ik bedacht dat ik net zo goed een eigen talenbureau kon starten, zodat ik niet freelance voor andere taleninstituten zou hoeven werken, maar direct met bedrijven in zee kon gaan. Ik had alvast een website gemaakt en een huisstijl, maar vond het eng om echt te beginnen. Totdat ik op een advertentie stuitte van iemand die daar ook mee worstelde – zei ze – en die samen met anderen een talencentrum wilde starten. Samen met nog een paar trainers trapte ik in haar leugenachtige verhaal en verplichtte ik me om haar heel veel geld te betalen, waar ik bijna niets voor terugkreeg. Toen ik er na een tijdje uit wilde, liet ze me niet gaan en daagde ze me voor de rechter. Een andere gedupeerde collega liet ze wél gaan. Ik was net voor de tweede keer moeder geworden en was nog met zwangerschapsverlof, waardoor ik besloot dat aan de rechter te laten zien. Mijn toenmalige man en de baby kwamen mee, terwijl de tegenpartij, die oudere kinderen had en helemaal geen beginner in de trainerswereld bleek, helemaal duur gekleed, opgemaakt en gekapt verscheen.
Ik had niet voor 100, maar wel voor 80% gelijk. Wie kréég het gelijk? Zij. Omdat zij een advocaat had, een man met een baan en haar geld liet zien, terwijl ik in mijn eentje ook nog kostwinner was en financieel op dat moment maar amper het hoofd boven water kon houden. Ik werd totaal onterecht uitgemaakt voor een klaploper (!), die niet zonder de hulp van die andere dame een eigen bedrijf durfde te beginnen. De waarheid was echter dat ik geen toegang had tot de gedeelde website, die geen klanten aantrok en dat ik op die manier niet kon werken. Ze eiste eveneens dat ik heel hoge prijzen vroeg voor de trainingen. Zij kon dat doen, omdat zij bekend was met dat werk, maar ik begon net en kon niet gelijk zulke hoge tarieven hanteren. Toen ik van haar af was, had ik binnen een paar maanden een redelijk lopend bedrijf opgebouwd. Een jaar later was haar bedrijf nergens meer te bekennen, maar had ik een overvolle agenda. Ik was zeker geen ervaren ondernemer, maar had hart voor mijn werk en dat werd gewaardeerd door mijn klanten. Ik had te snel voor haar bedrijf getekend, dat is waar. Maar zij wilde via mij en nog een paar andere trainers haar eigen bedrijf in de running houden en dat had de rechter moeten zien. Dat deed hij echter niet, omdat zij meer geld had dan ik. Dat is geen rechtspraak, maar hoeveel mensen maken dergelijke dingen niet mee?
Het feitenvrije machtsdenken en het monster van de onoverwinnelijke elite
Als je een maatschappij bouwt op feitenvrij Wokedenken, lijkt het net alsof iedereen daar gelijke rechten heeft. Mensen die het moeilijker hebben, worden immers positief gediscrimineerd en mensen die het makkelijker hebben, wordt de kop ingedrukt. Er zitten echter denkfouten aan deze uit de sociologie stammende theorie. Ten eerste vraagt niemand zich namelijk af of de sociale groepen die bevooroordeeld worden, wel echt gediscrimineerd zijn en zonder hulp ongelijke rechten zouden hebben. Voorbeeldje: mensen met een buitenlandse achternaam claimen dat zij minder gauw een baan vinden dan autochtone Nederlanders met een Hollandse naam. Om te onderzoeken of die claim klopt, dienen de onderzoekers zich af te vragen of de klagende partij wel een goede sollicitatiebrief kan schrijven in foutloos Nederlands. Zij kunnen daar overal hulp bij krijgen, maar maken ze daar wel gebruik van? Kunnen zij net zo goed een sollicitatiegesprek voeren als hun Nederlandse tegenpartij? Weten ze hoe het werkt en zijn ze goed ingeburgerd? Kan iedere werkgever omgaan met en tijd vrijmaken voor niet ingeburgerde werkkrachten? Zijn de sollicitanten wel gemotiveerd?
Hebben zij net zulke goede diploma’s en dezelfde werkervaring als hun Nederlandse mededingers naar de baan in kwestie? Dat wordt echter allemaal niet of nauwelijks onderzocht. Ik heb dat gezien, want ik heb in de inburgering gewerkt en gezien hoe het daar toeging. Er werd plompverloren voorgesteld mensen anoniem te laten solliciteren, want er werd domweg aangenomen dat Nederlandse werkgevers zouden discrimineren. Dat was volgens de feitenvrijdenkende onderzoekscommissie een vaststaand feit. Ik weet niet wat u ervan vindt, maar ik vind het nogal een beschuldiging dat álle Nederlanders racistisch zouden zijn en buitenlandse mensen geen kans op een baan zouden geven. En áls ze een baan krijgen, dan een lage onder hun niveau. Ik ken meer dan genoeg buitenlandse mensen, die veel minder opleiding en werkervaring dan anderen hebben, maar wel op riante posities zitten. Gewoon omdat ze een kruiwagen hebben en positief gediscrimineerd worden. Het is dus geen feit dat alle Nederlandse werkgevers discrimineren. Het moest er nog bijkomen!
Ten tweede kent het feitenvrije denkmodel een hiërarchie van mensen die in mindere of meerdere mate zielig zouden zijn en dientengevolge minder of juist meer hulp nodig zouden hebben. Niet alleen dat: minderheden bestrijden elkaar vaak. Voorbeeld: de sociale groep ‘moslims’ heeft in hoge mate een hekel aan de sociale groep ‘homoseksuelen en transgenders’. Wanneer die twee tegenover elkaar komen te staan, hebben de moslims de overhand. Zij slaan de ander namelijk doodleuk in elkaar op straat en de politie die ook Wokedenkt, doet er niets tegen. Heeft een kind van wie de ouders Jeugdzorg op bezoek krijgen, een vader die hen seksueel misbruikt, dan krijgt die vader altijd gelijk. Heeft het kind een moeder die over de vader liegt dat die misbruikt, dan krijgt de moeder alle gelijk. Degene die het meest agressief is, welgesteld of meer mensen kent, krijgt altijd gelijk in een samenleving die gebaseerd is op dit feitenvrije Wokedenken. Vooroordelen vieren hoogtij, want de zogenaamd bovenliggende partij – lang niet altijd de blanke man – heeft altijd alles fout gedaan en er wordt nooit onderzoek gepleegd naar zijn of haar daden of gedrag.
