Hoe dat in andere landen is, weet ik niet precies, maar hier in Nederland zijn gewoon heksenjachten gaande op mensen met een psychiatrische stoornis. Heksenjachten, zei ik? Pogroms. Razzia’s! Wordt er bij iemand een van de honderden tegenwoordig ‘bekende’, maar nooit degelijk bewezen stoornissen gevonden, dan is die onmiddellijk zijn of haar hele leven kwijt. Tenzij diegene buigt voor het systeem. Dat betekent dat hij of zij zich gek laat noemen, zich de regie over zijn of haar leven laat ontnemen door de ggz en zichzelf een langzame en pijnlijke dood inslikt met levensgevaarlijke antidepressiva. We werpen éven een blik op de geschiedenis van de psychiatrie vandaag, want dit is onrecht!
Geschiedenis van de psychiatrie
Ik ga hier niet op promoveren, dus het is geen boek vol met geschiedenis van de psychiatrie! Gewoon even een paar feiten vaststellen en onderscheiden van een héleboel aannames, insinuaties, vermoedens en andere onzekerheden. Beginnen met heel even langs de neus weg à la Lambikske opmerken dat het Carl Gustav Jung, toen hij zo’n eeuw geleden als briljant arts de psychiatrie in wilde, afgeraden werd dat te doen. De psychiatrie was de risée van de samenleving met z’n gruweldaden tegen mensen met mentale problemen en onbewezen theorieën. Ik zie het in de Wikipedia niet staan, dus moet ik het gelezen hebben in zijn boek Herinneringen, Dromen, Gedachten, een autobiografie. Toen hij in 1961 overleed, was dat nog niet veel anders.
De psychiatrie kwam naar boven, toen er zogenaamde stoornissen werden ontdekt: autisme, adhd enzovoort. Dat was zo ongeveer vanaf de jaren vijftig en zestig van de vorige eeuw en toen duurde het nog een jaar of dertig, totdat een héleboel schoolkinderen en ook volwassenen een label kregen van zo’n stoornis. Ik wist niet wat ik meemaakte toen ik in 1995 uit Griekenland terugkwam en opeens bijna alle kinderen wel zo’n stoornis ‘hadden’. Toen kwamen er steeds meer stoornissen bij, totdat het een heel boek werd: de DSM, waarvan af en toe een nieuwe versie uitkomt. Kijk hier rechts maar eens wat een dik boek dat is!
Geen enkele psychiatrische stoornis kan echt helemaal met hersenscans en dergelijke aangetoond worden. Diagnose geschiedt op basis van zogenaamde ziektebeelden, die psychiaters of onderzoekers omschrijven bij patiënten en vergelijken met al bekende afwijkingen uit Het Boek. Het NCRM, het Nederlandse Comité voor Rechten van de Mens, stelt dat er geen enkel biochemisch of fysiologisch bewijs is voor ‘stoornissen’ en dat een bepaalde groep symptomen, voorkomend bij een groep mensen, een stoornis of syndroom wordt genoemd. Ik citeer even van hun site:
Toonaangevende psychiatrische organisaties zoals de World Psychiatric Association en het Amerikaanse Institute of Mental Health geven toe dat psychiaters geen oorzaken of geneeswijzen voor geestelijke stoornissen kennen, en ze weten ook niet wat hun “behandelingen” precies doen bij een patiënt. Ze hebben alleen theorieën en verdeelde meningen over hun diagnoses en methoden die elke wetenschappelijke basis missen.
Ook zegt het NCRM dat er in de psychiatrie leugens rondgaan over zogenaamde ‘chemische onevenwichtigheid in de hersenen’, die ook nooit wetenschappelijk aangetoond zijn. En dan nog iets wat ik nog even wil citeren over medicatie in de psychiatrie. Ik vind dit prachtig en heel correct uitgedrukt en niet alleen dat: het is de onverbloemde waarheid over psychiatrie. Zie de link hierboven, daar kun je alles vinden en als het je interesseert, kun je nog veel meer psychiatrische feiten vinden op deze website.
Mensen kunnen problemen en tegenslagen in het leven, die kunnen leiden tot geestelijke problemen, soms als heel ernstig ervaren. Maar het pretenderen dat deze problemen worden veroorzaakt door ongeneeslijke “hersenziekten” die alleen verlicht kunnen worden met gevaarlijke psychiatrische pillen, is oneerlijk en schadelijk. Zulke drugs richten vaak meer schade aan dan een verdovend middel en zijn in staat om iemand tot geweld of zelfmoord aan te zetten. Ze maskeren de werkelijke oorzaak van problemen en verzwakken het individu, waardoor hem of haar de mogelijkheid en de hoop wordt ontnomen om werkelijk te herstellen.
Om objectief te zijn, heb ik ook nog even de ggz voor je met hun zienswijze. Zij beweren dat er wetenschappelijk bewijs is dat er in de hersenen veranderingen plaatsvinden. En die ‘veranderingen’ laten dan alleen maar zien of er aanleg is voor een stoornis en verder niets. Dat noemt de hedendaagse psychiatrie dan wetenschappelijk bewijs, zie je en op grond daarvan worden mensen helemaal kapotgemaakt met letterlijk levensgevaarlijke medicatie. Kijk maar eens wat de Trouw in 2016 schreef naar aanleiding van een onderzoek van de bekende arts Dick Bijl. Volgens de heer Bijl slikken 980.000 van de 1.000.000 ‘mensen met psychische problemen’ ten onrechte pillen en dat vind ik toch wel iets om rekening mee te houden. En ook de ggz even zelf hier. Een ellenlange, boze, slaapverwekkende maar vooral ook mislukte verdediging van psychofarmaca. Over de mensen die er wél baat bij hebben, bij die pillen.
De schrijfster kan niet onder het feit uit dat deze pillen gewoon gevaarlijk zijn. Het probleem is bovendien niet zozeer of ze er baat bij hebben, dan wel dat er geen behoorlijke bewijzen zijn dat die mensen überhaupt ziek zijn. Zoals het NCRM hierboven heel mooi stelt: deze pillen maskeren de echte oorzaak van de problemen die mensen hebben met het leven en staan in de weg dat mensen ervan kunnen genezen. Er is dus geen enkele reden om ze te nemen. Niet alleen dat: een psychiater is arts en heeft daarom de eed van Hippocrates afgelegd. Daarin staat onder andere dat hij of zij een patiënt altijd de waarheid moet vertellen en de patiënt geen kwaad mag doen. Mensen niet vertellen dat er geen enkel bewijs is dat ze deze of gene stoornis zouden hebben en ze vervolgens volproppen met gevaarlijke pillen gaat mijns inziens toch echt regelrecht in tegen die eed! I rest my case.
Toch nog even de geschiedenis in
Als je op ‘psychiatrie in de oudheid’ zoekt bij Google, kom je gelijk bij de Griekse arts Hippocrates. Hier een artikel waarin je iets vindt over zijn theorieën. Het is te ingewikkeld om hier allemaal te vertellen, maar hij had een theorie over vier lichaamssappen, waar je nog iets van terugvindt in de temperamentenleer uit de antroposofie: bloed, geel gal, zwart gal en slijm. Hippocrates wordt genoemd als eerste die een vermoeden had dat geestelijke ziektes zich in de hersenen bevonden, maar ik heb eens iets over het oude Egypte gelezen en daar vond ik exact dezelfde theorieën over bijvoorbeeld het Griekse ‘thymos’, dat hart betekende, maar ook woede. De ouden hadden theorieën over waar emoties of ‘driften’ vandaan komen en dit is alles wat ik me ervan herinner. Ik heb net even een juwééltje van een artikel gevonden over de geschiedenis van de psychiatrie op dsmmeisjes. Als dit onderwerp je interesseert, is het een aanrader! Het gaat over de hele wereld, ook Egypte inderdaad, de ayurveda en meer.
Heel vroeger werd alles wat ziek maakte, toegeschreven aan kwade geesten, duivels en demonen. Ze zaten er niet zo heel ver naast, want tegenwoordig vissen genezers nog steeds negatieve, meeliftende bloedzuigers van mensen uit patiënten en daarna gaan ze genezen. Het speelt alleen niet bij iedereen. Later, in de oudheid, kwamen daar meer wetenschappelijke ideeën bij over de hersenen enzo. Die berustten op observatie, net als tegenwoordig. En verder zijn psychiatrische onderzoekers eigenlijk nooit gekomen, dat is de constatering! Mij lachen ze uit als ik zeg dat er bij ad(h)d een overschot aan serotonine speelt, maar niemand heeft het me nog nagedaan om mensen ervan te genezen. En wat ik zeg, is iets wat bovendien wetenschappelijk aantoonbaar zou moeten zijn. Zelf komen ze niet verder dan dat criminelen soms nog wel eens een laag natriumgehalte kunnen hebben. Dat is toch wel pover na duizenden jaren psychiatrie en een eeuw intensief onderzoek naar hoe het brein werkt!
Conclusie!
Het is echt waar dat geen enkele psychische aandoening ooit degelijk wetenschappelijk is aangetoond. Als je nou lást hebt van je hoofd, bijvoorbeeld klachten dat je een wolk in je hoofd lijkt te hebben, dat je niet goed onderscheid kunt maken tussen iets wat echt is en een fantasie, dat je zomaar boos wordt of wat verder ook, heb je dus een klacht. Om dan maar zo te zeggen dat je psychisch ziek bent, vind ik een grote stap. Zoiets kun je pas echt concluderen als je niet meer kunt functioneren – mijn mening hoor. Zelf heb ik ook onderzoek gedaan naar mentale ziektes, maar dan op basis van mijn helderziendheid. Die heb ik getest bij mensen uit mijn praktijk en mijn persoonlijke omgeving. Dat gaf interessante informatie over de basis van allerlei mentale aandoeningen, die niemand verder wenst te weten van me, maar die wél hebben gezorgd dat ik intussen al een heel aantal zulke aandoeningen heb genezen. Als enige op de wereld ooit.
Laat je niet zomaar vertellen dat je psychisch niet goed bent en dat je bijvoorbeeld geen kinderen zou kunnen opvoeden. Ik ken genoeg mensen die dat prima kunnen met dergelijke problemen. Praat een instantie je een stoornis aan en ben je het er niet mee eens, vraag dan een second opinion. Wordt het alleen maar geïnsinueerd door een of ander iemand die macht heeft, neem het gesprek dan op en laat het horen aan een advocaat. Dit artikel kun je gebruiken als zijnde van een auteur, die eerstegraads docent in meerdere talen en bewustzijn is en onderzoek heeft gedaan naar de serieusheid van psychiatrie. En laat je niet kisten hè!
Afsluiting
Nog eventjes een link naar satirische online krant De Speld, want net vandaag stond er een ontzéttend grappig artikel in, dat te maken heeft met psychiatrie. Het gaat over ontsnapte psychiatrische patiënten. En omdat muziek ook helende effecten heeft, hier eventjes Cappriccio 24 van Niccolò Pagan met z’n ‘duivelse’ vioolstukken uit de 18e eeuw. Het is leuk om de reacties eronder te bekijken, vind ik altijd. Iemand schreef: “dit is de rock ‘n’ roll uit de 18e eeuw” en een ander schreef: “This is so hot!”:
