Vroeger noemde we iemand die vanachter de geraniums stiekum met zo’n verrekijkert naar ons stond te koekeloeren, een bemoeial. Tegenwoordig is het maar normáál dat we overal en ergens begluurd worden. Soms lijkt het wel of het leven één grote peepshow is. Dat is niet normaal, mensen! Nee, ook niet als Jeugdzorg het doet en ook niet de politie. Gewoon nooit. Ik kan uiteraard niet het hele Jeugdzorgprobleem in één artikel oplossen, maar ik kan wel de kern ervan aangeven. Die is anders bij het Jeugdzorg dat kinderen van ouders afpakt, dossiers volkladt met sprookjes en rechters chanteert dan bij het Jeugdzorg dat hulp voor kinderen met een rugzakje niet moet zien te dwarsbomen. Jeugdzorgbeleid is een eitje. Dat laat ik u vandaag heel kort zien.
Leugens in rapporten
Voor u en mij is het waarschijnlijk doodnormaal dat u kinderen die op welke manier ook hulp nodig hebben, niet in de weg zit. Dat komt omdat wij logisch denken en onszelf niet groter maken dan we zijn. Maar stelt u zich nu eens iemand voor die zichzelf Belangrijk Acht. Zo iemand met een ego van hier tot Tokio en drie keer terug, weet u wel. Zo iemand die áltijd gelijk moet hebben, want anders wordt ze gevaarlijk. Of hij, want je hebt ook mannen bij Jeugdzorg, al zijn die wel in de minderheid. Die zijn nog moeilijker om mee om te gaan dan de vrouwen, want die praten met autoriteit. Spreekt u ze tegen, dan zetten ze zonder pardon een streep door uw hele hulptraject en dan gaat u failliet, als u een kind hebt dat heel veel zorg nodig heeft en u moet dat van de ene op de andere dag zelf betalen. De vrouwen zijn eerder gemeen: die schrijven dat u ze geestelijk niet op een rijtje hebt om hun zin door te drijven. Dat mogen ze niet, maar zij staan momenteel nog boven de wet. Maakt u er dus werk van om de onzin uit uw familiedossier te krijgen – het is tenslotte úw dossier! – dan zet ze ook een streep door uw zorg, alleen op zo’n achterbakse manier dat u niet weet dat zij het was die het deed. Le-vens-ge-vaar-lijk, dat Jeugdzorg en denkt u maar niet dat u een rechtszaak tegen ze wint. Zelfs ministers Hugo de Jonge, Sander Dekker én Ferd Grapperhaus konden dat simpele dossierprobleempje niet opgelost krijgen, in 2017.
Ik had graag bij het gesprek van bovenstaande heren met SOS Jeugdzorg willen zijn, maar was niet welkom. Heel jammer, want wat zouden we sterk staan als ouders, als zij wat buigzamer waren en er niet zoveel verschillende groepjes en tokootjes hoefden te zijn. Voor mij was het onderwerp van het liegen in dossiers door Jeugdzorg een eitje. De wig is het feit dat Jeugdzorg – naar eigen zeggen! – nooit fouten toegeeft, nooit excuses aanbiedt en nooit fouten goedmaakt. Eisen dat ze leugens, halve waarheden, laster, smaad en andere indianenverhalen uit hun rapporten en dossiers weghalen is derhalve zinloos: ze geven niet eens toe dat iets wat ze schrijven eventueel per ongeluk misschien wel eens niet waar zou kunnen zijn! De oplossing is daarom dat zij in hún versie van het schrijfsel de leugen laten staan en in een kadertje erbij zetten dat uit latere informatie gebleken is dat de zaak net even anders in elkaar stak. En dan zetten ze hun eerste verhaal, dat niet klopte, in dat kadertje. Zo staat er in de normale tekst dat u níet geestelijk gestoord bent, dat u niet midden in de rimboe leeft maar middenin een dorp en vlak naast een stad en vul uw eigen verhaal maar in. Sturen ze dat dossier naar anderen, dan zien die geen kans om u tegen te werken, want Jeugdzorg heeft de belediging rechtgezet. Zonder gezichtsverlies, open, transparant en eerlijk naar het gezin in kwestie toe. Opgelost! Benodigde tijd: precies één minuut. En dan nog een minuut om het aan de betreffende wet en werkregel van Jeugdzorg toe te voegen.
Tegen elkaar inwerkende instanties
Het is misschien wat lang geleden, maar ik ben ooit afgestudeerd op dit soort communicatiegrappen en hoe je mensen daarmee op het verkeerde been kunt zetten. Ik heb het dus meestal wel door wanneer ze het doen, maar dat wil nog niet zeggen dat ik er ook tegenop kan. Op mogelijke manieren van omgaan met manipulerende mensen ben ik dan weer níet afgestudeerd, ziet u wel. Jeugdzorg is niet alleen Veilig Thuis en de Kinderbescherming – door degenen die er werken steevast de Raad genoemd, omdat ze er dan niet steeds aan herinnerd worden dat ze kinderen dienen te beschermen – maar een heleboel meer. Daar is bijvoorbeeld het oude Bureau Jeugdzorg, dat nu Jeugdbescherming heet en een voogdij-instelling is. Dan heb je SAVE bij de gemeente, de WSG voor zwakbegaafde kinderen en/of ouders en nog een heleboel meer. In iedere regio is het bovendien net weer anders geregeld en het is heel eerlijk gezegd net een oerwoud zonder einde. Als u een kind hebt dat bijvoorbeeld dyslectisch is en daar hulp voor krijgt in de vorm van therapie en wat steun op school, maar die hulp moet ieder jaar opnieuw aangevraagd worden, kunt u flink in de knel komen. Vooral wanneer ergens een nieuwe medewerker zit, die zijn of haar werk. goed. wil. doen. Dan komt al gauw ook Veilig Thuis er nog bij, met als gevolg dat uw kind zonder reden opeens geen hulp meer krijgt. Uw kind glijdt dan natuurlijk af op school en kijk: ja, de instanties hadden gelijk. Uw kind ís helemaal niet zo goed in leren als u als ouders wel zei. Klinkt bekend, niet?
Een mogelijke oplossing daarvoor zou kunnen zijn dat Veilig Thuis er in eerste instantie niet bij mag komen: er is geen mishandeling en ook geen verwaarlozing. Ze mogen ook geen rapport over uw gezin schrijven, want ze zijn er niet bij. Dat staat overduidelijk in hun werkprotocollen, maar ze houden zich er niet aan. Kennelijk moet er een sanctie op zitten als ze zich niet aan hun eigen regels of aan de wet houden: oneervol ontslag bijvoorbeeld. Maar dan is er nog altijd een nieuwe hulpaanvraag, die ook zónder VT bijzonder lastig kan zijn. Daarvoor zou dus heel simpelweg een verkorte aanvraag moeten zijn en het zou verboden moeten zijn om hulp aan schoolgaande kinderen stop te zetten. De hulp kan mogelijk wel anders vormgegeven worden in samenspraak met de ouders en met respect voor hen én het kind zelf indien mogelijk, maar niet stopgezet worden. Tenzij de ouders of het kind er zelf om vragen. Niet respecteren van ouders en kinderen moet ook strafbaar zijn en de straf moet uitgevoerd worden. Iedere regel waar Jeugdzorg zich aan moet houden, moet overduidelijk zijn en voor mijn part in posters aan de muur hangen bij hen op kantoor. Met serieuze sancties als ze zich er niet aan houden. Een andere manier is er niet met deze spierbundel van kinderlievende instanties.
Passend onderwijs
Misschien moet ik nog één voorbeeld noemen: kinderen voor wie er geen passend onderwijs is. Op Twitter ken ik best veel ouders die met dit probleem zitten en het daar uiterst zwaar mee hebben. Ze worden overal voor gek gezet, want ze komen voor hun kinderen op. Dat willen Jeugdzorgorganisaties niet en scholen zijn er ook wars van. School en Jeugdzorg zijn de baas en als ouder buig je je hoofd en zeg je “ja” en “amen”, klaar. Zo zien zij het. De realiteit is echter anders, want niet alleen zijn ouders betere experts van hun kinderen omdat ze ze goed kennen, maar zij zijn ook degenen die van hen houden én ze hebben de wet aan hun kant in de vorm van ouderlijk gezag. Instanties hebben er een handje van om daar respectloos mee om te gaan en ouders aan de kant te gooien als zijnde ‘plebs’ en ‘onprofessionelen’. Ja, ouders zijn emotioneel betrokken bij hun kinderen en niet professioneel. Daarom zijn ze ook zo goed in verzorgen. Vooral nu met dat vreselijke GIRFEC, dat overal steeds verder tot de maatschappij doordringt, hebben ouders niets meer te zeggen over hun kinderen: instanties zijn daar zogenaamd beter in. Nee, instanties zijn er om hulp uit te voeren en ouders en kinderen om de hulp te bepalen en te vragen. Er is geld zat en er is ook goede hulp zat: waar het aan ontbreekt, is de wil om die hulp in te zetten. Maar in feite hebben instanties niets te willen: als een kind bepaalde hulp nodig heeft, er recht op heeft en als de hulp voorhanden is, moet het die krijgen volgens de wet. Nu nog even uitvoeren, want we wonen in zo’n mooi land dat we recht op hulp hebben. Daar betalen we belasting voor. Laten we het dan ook uitvoeren!
Als er geen passend onderwijs is voor een kind, bijvoorbeeld omdat het hoogbegaafd is, kan thuisonderwijs met behulp van één of een paar docenten een uitkomst zijn. De ouders kunnen het geld dat de overheid normaliter aan de school betaalt, in de vorm van een PGB ontvangen en dan zelf – eventueel met hulp van iemand bij de gemeente die er echt verstand van heeft – bepalen hoe het onderwijs eruit komt te zien. Misschien deels toch op school, deels met een paar andere kinderen die ook in dezelfde situatie zitten of nog anders. Het moet immers ook mogelijk zijn om enige inspectie uit te voeren over het onderwijs dat kinderen buiten school krijgen. Bij thuisonderwijs kunnen er best ouders tussen zitten, die de situatie misbruiken om hun kinderen te mishandelen of uit te buiten. Als er duidelijke regels zijn waar al die jeugdzorginstanties en -organisaties zich aan moeten houden, met sancties die ook echt toegepast worden, zijn al die problemen met thuiszittende of anderszins hulpbehoevende kinderen en ouders zo gepiept. Dat waar al die medewerkers namelijk als de dood voor zijn, is dat ze ontslagen worden. Als ouders daar iets over te zeggen hebben, werken ze wel mee of liggen ze er anders uit om vervangen te worden door een beter iemand. Op deze manier kunnen ook scholen ouders niet meer onterecht de schuld geven van hun eigen problemen.
De kern van het probleem aanpakken
Het grootste probleem op dit moment is dat alle organisaties bang zijn voor ontslag en daarom gaan zitten konkelen. Allemaal met elkaar tegen ons, want het kan hun niets schelen of wij problemen hebben. Of ons gezin kapotgaat omdat de kinderen bij de verkeerde ouder moeten opgroeien. Omdat de kinderen niet naar school kunnen vanwege bepaalde zaken die daar spelen. Pesten, hoogbegaafdheid, moeite met leren, niet passend onderwijs enzovoort. Als ze echter op staande voet ontslagen worden indien ze zich niet aan de kristalheldere regels en wetten houden, kunnen ze niet meer zo’n gesloten netwerk vormen, waar wij als gezinnen de dupe van worden. Als iedere situatie die eventueel tot machtsmisbruik zou kunnen leiden, verboden is met sancties, moeten ze wel meewerken. Ondertussen kan de overheid er dan voor zorgen dat er beter personeel bij die organisaties komt. Mensen die weten wat het is om een kind op te voeden bijvoorbeeld. Mensen die hart voor het gezin hebben. Mensen die niet bang zijn voor ontslag en zichzelf minder belangrijk vinden dan het werk dat ze doen en de mensen voor wie ze werken. Iemand die capabel is, vindt wel weer elders werk als zijn of haar contract eindigt. Zo iemand dringt zichzelf niet op aan de werkgever met allerlei trucs. Ze creëer je een positieve ondergrond voor Jeugdzorg. Dit zijn alleen maar een paar korte voorbeelden, die ik bovendien sterk vereenvoudigd heb. Het ging me erom om aan te geven dat de wantoestanden bij Jeugdzorg best opgelost kunnen worden. Als we het maar doen!
