Toen ik nog in Wageningen woonde, kende ik veel mensen die iets met de universiteit daar van doen hadden. Dat heeft de helft van de bevolking daar, dus dat is niet zo vreemd eigenlijk. Het is moeilijker om géén mensen van de WUR te kennen. Maar deze mensen vertelden me állemaal hoe dat ging met al die doctoraten en de humor waarmee ze erover praatten, zal ik u niet onthouden. Er is echter nog veel meer aan het handje op universiteiten. Zo stond er een fantastisch kritisch stuk in het Financieel Dagblad vandaag, vond ik iets bruikbaars op Twitter en kreeg ik iets in mijn mailbox, wat allemaal verhaalt hoe universiteiten ter zelfbehoud steeds minder op hebben met wetenschap en steeds meer met Big Business.
Slimme businesstechniek
De mensen die me vertelden over de Wageningse Wetenschap waren geen leden van Forum voor Democratie (dat bestond toen nog niet), PVV of iets in die richting. Bijna iedereen in Wageningen is links en dat was ik toen zelf ook. Was zelfs een tijdje lid van de SP. Hoe dan ook: de mensen die me vertelden hoe dat ging met het promoveren en dus met het wetenschappelijke onderzoek op de WUR – Wageningen University & Research – waren Nederlands, Mauritiaans, Grieks, Engels, Amerikaans, Colombiaans, Somalisch, Chinees, Peruaans en een heleboel meer nationaliteiten. Ik gaf toen taaltrainingen in vooral Nederlands voor anderstaligen, dus ik had best veel buitenlandse studenten en onderzoekers van de WUR in de klas. Verder kende ik ze als medeouders van de scholen van de jongens, van het voetballen, schaken en hockeyen.
En allemaal vertelden zij me hetzelfde verhaal, dat ik zelfs heb zien ontstaan: opeens – in 2005 – was het van de ene dag op de andere mogelijk om te promoveren voor een héleboel mensen. Daarvóór was het heel moeilijk om uitgekozen te worden of om een idee om op te promoveren geaccepteerd te krijgen. Er was eenvoudigweg geen geld voor en dat is ook de enige reden waarom er zo weinig mensen in mijn eigen vakgebied – taalwetenschap – gepromoveerd zijn: er zijn bijna geen mensen, overheden en bedrijven die geld overhebben om taal te bestuderen. Taal is alfa en impopulair. Mensen worden woedend als je ze corrigeert op een taalfout en noemen je dan gelijk taalnazi. Maar alles wat bèta is en wat daarmee in Wageningen gestudeerd kan worden, is ra-zend populair en daar is dus wél geld voor te vinden.
De universiteit heeft het keislim aangepakt door niet alleen landbouwstudies aan te bieden, maar met de tijd ook alles wat met scheikunde, natuurkunde, wiskunde, voeding en alles daaromheen te maken heeft. Ik heb dat allemaal gadegeslagen, aangezien ik zijdelings bij de WUR betrokken was als taalaanbieder. Heb zelfs nog ruzie gekregen met hun eigen talencentrumpje, waar ze toen alleen maar boeken uitleenden om zelf talen te leren. Toen ik immens succes had met groepjes cursisten die in de avonduren Nederlands bij me leerden, ging de WUR dat ook doen en omdat die gesubsidieerd werden, hadden ze veel meer cursisten. Die leerden alleen niets, want ze gebruikten boeken van twee tientjes en gaven slecht les. Bij mij leerden mijn cursisten gewoon snel Nederlands, omdat ik de knop gevonden had met de juiste methode en bijbehorende boeken. Plus ik ben een echte gediplomeerde ervaren taaljuffrouw. Zo jaloers was dat Centa, terwijl mijn kerndoelgroep bedrijven waren en ik de groepjes en privélessen er alleen naast deed. Maar het gaat me in dit verhaal om de ambitie die ze hadden op de WUR.
Kwaliteit van minder belang dan de hoeveelheid centen
Want zo gaat dat dus in de wetenschap: je kijkt de kunst af van een ander en probeert het na te doen. Nederlandse les geven ging de WUR slecht af, maar bètastudies aanbieden lukte beter. Vooral toen ze ladingen, maar dan ook echt ládingen Chinese studenten naar Wageningen toe haalden. Eerst kwamen de meeste buitenlandse studenten uit Zuid-Amerika en Griekenland, maar nu was het publiek steeds diverser en het was booming business op de uni. Het was ontzettend grappig, want op een gegeven moment waren ze zó ambitieus geworden met de Chinezen en zo inhalig, dat ze studenten van het platteland gingen werven. Die hadden geen idee van westerse beschaving en liepen dus dag en nacht midden over straat te schreeuwen en te zingen. Hun afval wierpen ze gewoon van zich af en het werd een Groot Probleem.
De WUR leerde haar les pijlsnel en ging zich beter verdiepen in de kwaliteit van haar studenten. Ze ontwierp zelfs een interculturele cursus die daverend flopte ondanks enorme publiciteit. Als gepokte en gemazelde taaltrainer had ik dat zelf allang ontdekt, evenals al mijn collegae: mensen willen geen culturen leren in een klas. Die willen ze zelf leren als ze in het buitenland zijn. Je kunt ze beter de taal in kwestie leren, want dan kunnen ze culturele vragen zelf stellen aan de mensen in het land. Dit mag u gelijk linken aan de totaal bezopen inburgeringscursus in Nederland, waar buitenlandse mensen bijna geen Nederlands leren, maar wel precies weten wanneer ze een kaartje aan de buren moeten sturen (alleen weten ze dan weer niet wat ze erop moeten zetten, want Nederlands leren ze niet) en hoe je een uitkering aanvraagt.
Volgende crisis was dat de studies tegelijkertijd ook in het Engels waren en de Nederlandse hoogleraren dus plots in het Engels college moesten gaan geven. Die spraken de taal uiteraard niet goed genoeg daarvoor. Een aanbod van mij om samen te werken om hun snel de taal bij te brengen, sloeg het Centa verontwaardigd af en daarom hoor ik zelfs nu nog dat de hoogleraren in Wageningen zo slecht Engels kennen. Tja, de kwaliteit van studies maakt tegenwoordig niet meer zoveel uit, aangezien taal als iets doms wordt gezien en als bijzaak voor de Superieure Bèta’s. Ik heb het niet eens over de nog grotere ontwrichter der wetenschap, namelijk de allesoverheersende wokecultuur, die ook in Wageningen niet ontbreekt. Zolang het geld maar binnenstroomt, zoete lieve Gerritje!
Eventjes tijd om Untold Times te steunen:
Untold Times is an independent crowdfunded news website by Anastasía Vassiliou MA, a Greek journalist in the Netherlands who writes meaningful articles about issues that matter. Thank you very much for the donations that are coming in! But do help Anastasía to become even better known, by supporting her work with a monthly or once-only contribution to Untold Times. This is how you donate:
On the international crowdfunding platform Whydonate:
“Je geeft ze een zak centen en de machine draait”
Juist. Dit hierboven vertelden de mensen die ik van de WUR kende, me exact: er komt een bedrijf aan bij de universiteit, dat een of ander stofje erkend wil hebben als zijnde werkzaam voor ‘t een of ‘t ander. Ze brengen een zak centen mee om vier jaar lang een groepje promovendi van minimumloon te voorzien en betalen verdere kosten. Die mensen zijn dan vier jaar lang onder de pannen en krijgen na afloop van ‘t project een doctorstitel als dank. Niemand die erom maalt of ze daarna nog wel een baan kunnen vinden want te hoog opgeleid: ze hebben hun titel, dus klaar is Kees. Het bedrijf heeft z’n stofje erkend gekregen, want de wetenschappers kregen de opdracht om zich letterlijk in álle bochten te wringen om dat voor elkaar te schoppen. De machine draait en dus is iedereen tevreden. Of dat stofje nu wérkelijk datgene doet wat het bedrijf in kwestie graag wil, daar kom je nooit achter. Er is geld mee gemoeid, een heleboel banen en daarmee levensgeluk, dus een kniesoor die verder nog nadenkt.
Van buitenaf gefinancierde hoogleraren
Het is een beetje grof gesteld wellicht, maar hier komt het wel degelijk op neer en echt niet alleen in Wageningen. Ik noem de WUR als voorbeeld, omdat ik het daar van dichtbij heb meegemaakt. We maakten er ook grappen over in de tijd dat ik daar woonde. Vandaag stond er een stevig kritisch stuk in het nieuws over hoe niet alleen promovendi, maar ook hoogleraren zelf gesubsidieerd en gefinancierd worden door bedrijfsleven, overheidsinstanties en zelfs door jeugdzorg! Ik wist niet wat ik las. Dat je na zoveel jaar oorlog met jeugdzorg nog iets nieuws over deze club leert! Kijk, het oerserieuze Financieel Dagblad heeft er dit artikel over, net vandaag in het nieuws. Zij telden 1168 leerstoelen, gefinancierd door 698 financiers en daarmee is de kous nog niet af, want alles is nog lang niet bekend.
Zoals ik in de bovenstaande alinea al schreef, hebben al die bedrijven en overheidsinstanties lang niet altijd oprechte motieven. Bedrijven willen dat een chemisch middel dat ze maken om bijvoorbeeld onkruid te bestrijden, om de auto glimmend schoon te krijgen of om door uw eten te mengen wetenschappelijk onderbouwd is. Anders wordt het of afgekeurd voordat het op de markt is of anders wel weer van de markt gekeild, omdat de effectiviteit ervan niet bewezen is. En dus willen bedrijven, maar blijkbaar dus ook overheidsinstanties met een universitair onderzoek, waarop een groepje onderzoekers is gepromoveerd, kunnen zwaaien. Misschien dat u nu duidelijk is waarom ze bij jeugdzorg zo gemakkelijk kinderen bij ouders weghalen: wedden dat ze daar onderzoek naar hebben laten doen, dat na ontzéttend veel gekonkel uitwees dat dat goed zou zijn voor kinderen?
De onwetende burger gelooft dat hij de wetenschap niet kan tegenhouden
Dit gaat over die omstreden digitale munt van CBDC die koningin Máxima er zo graag door wil jassen. Beide Kamers van het Nederlandse parlement hebben er allang tegen gestemd via de eveneens digitale ID’s die de Europese Unie zó graag wilde uitgeven om ons allemaal aan de covidprikken te krijgen, maar Máxima gaat stug door met drammen en dwingen. En Máxima is populair, dus u snapt hoe dat gaat: zij wil dat digitale geldgedoe, dus dan zal het wel goed wezen, denkt Jan-met-de-pet-op. Eigenlijk is het nog erger, want die hele Jan-met-de-pet-op weet nog nauwelijks dat er iets gaande is met digitaal geld en een of andere ook al digitale pasdinges waar dan al je gegevens op staan, zoals je privédata, je volledige medische dossier en huppa ook maar even je rijbewijs erbij. Jan kan er dus niet eens over in opstand komen, want hij weet niet dat dit onheilige plan onderweg is. Mordechai Krispijn had er een uitgebreid artikel over op zijn website vandaag, dat ik hier even citeer.
Over AI, artificial intelligence of in goed Nederlands kunstmatige intelligentie oftewel robots die zelf nadenken is het al hetzelfde liedje. We horen er af en toe eens wat over, zoals dat dat hondje dat je in je voortuin hebt om je gras te knippen, AI-techniek bevat. Ow ja kijk, als het zó zit, dan is dat hele robotverhaal niet zo erg toch?, denkt de nuchtere Hollander vervolgens. Wat is er mis met mijn robotgrasmaaier en mijn robotstofzuiger, die helemaal zelluf mijn huis en tuin opruimen? Anders moet ik zelf doen en daar heb ik niet echt zin in ofzo. Als er dan in de krant staat dat robots ook bijvoorbeeld in fabrieken aan de lopende band staan, komt er een klein minifronsje op het voorhoofd van sommige mensen, want dat kost arbeidsplaatsen. Maar het is toch maar saai werk, dus dan kunnen die arbeiders misschien wat leuker werk gaan doen in de toekomst. Met een mbo1-opleiding? Dacht het niet …
Nu iets wat nog veel erger is: de technologie is al zover gevorderd dat men kunstmatige baarmoeders kan fabriceren, die lammetjes kunnen laten groeien. En als wíj mogen weten dat ze lammetjes kunnen maken, wie garandeert dan dat ze niet ook mensenbaby’s in zo’n ding kunnen laten groeien? Het soort wetenschappers dat aan deze projecten werkt, is niet van het empathische soort dat nadenkt over gevoelens enzo. Dat een levend wezen een móéder nodig heeft die het liefheeft en dat het haar stem moet horen en die van zijn vader om zich na de geboorte aan haar en aan zijn vader kan hechten. Dat je dat misschien ook wel weer kunt nabootsen met techniek, maar dat dat toch nooit vergelijkbaar kan zijn met de natuur.
Juist doordát hoogleraren en wetenschappelijke onderzoeken steeds vaker buiten de universiteit gefinancierd en zelfs geregeld worden, maar wel de status van die universiteit dragen, wordt het steeds oncontroleerbaarder wat er nu eigenlijk allemaal ‘ontdekt’ wordt. Als er iets wordt uitgezocht wat de publieke mening niet kan verdragen, wordt het simpelweg geheim gehouden. Kijk maar naar dat DNA-onderzoek van het coronavirus, waarmee eerst in de VS en toen in het Chinese Wuhan een virus is omgebouwd, waardoor het niet meer vleermuizen aanvalt, maar mensen. Door het gebrek aan informatie kunnen de mensen niet meer protesteren als er onethische dingen worden gedaan in laboratoria.
Ik vertelde al eerder dat ze bij mij persoonlijk van alles met mijn DNA hebben uitgespookt om erachter te komen aan welk draadje in mijn genen ze moeten trekken en hoe ze dat moeten doen, om mijn leven kapot te krijgen en om me onherstelbaar ziek te maken. Dat is daadwerkelijk gedaan en wie weet gaat het nog steeds door. Daar kom je immers nooit achter met die wirwar aan opdrachtgevers en ál dat geld dat in de wetenschappelijke sector omgaat. Het is hoog tijd dat er een goede controle komt op wetenschappelijke onderzoeken en in het algemeen op het reilen en zeilen van universiteiten. Wetenschap is er steeds vaker ver te zoeken immers, nu je als student verplicht links moet denken en niet academisch mag denken, want dan ben je zogenaamd een racist.
Kijk maar naar Laurens Buijs, die alleen maar zei dat hij het kwalijk vindt dat er tegenwoordig zelfs op universiteiten wordt aangenomen dat er meerdere geslachten zouden zijn en dat biologisch geslacht niet van belang zou zijn – en kijk wat hij over zich heen kreeg aan bergen totaal onterechte kritiek. Kijk maar naar wat ík over me heen kreeg, toen ik nota bene bij toeval ontdekte hoe je alle ziektes geneest en daarover vertelde op mijn toenmalige website. Ik kan mezelf tien jaar na dato nog steeds nergens vertonen, ondanks dat ik al jaren een ander beroep heb en sowieso geen gevaar voor de medische “wetenschap” was. Wetenschap is geen autocratie, maar een hoog niveau van het ontdekken van stukjes waarheid over het leven en daaromtrent. Laten we dat alstublieft weer zo maken: dat is in ieders belang.
Muziek!
Terwijl ik dit stuk zat te schrijven, zat onderstaand werkelijk hilarisch Grieks nummer in mijn hoofd, Τα πορτοκάλια (de sinaasappels) uit 1966. Het gaat over een inhalige vrouw die er twee mannen op nahoudt. Er is niets wat beter aansluit bij dit artikel over inhalige universiteiten. De tekst zegt in het kort: “Twee (van die dikke Griekse) grote sinaasappels passen niet in een broekzak. Twee mannen kunnen daarom ook niet samen één vrouw delen. Je mot kiezen”. Nikos Xanthopoulos zingt het, Charis Lemonopoulos schreef de muziek en Pythagóras de tekst. Het past echt perfect bij dit artikel en bovendien kun je er geweldig op dansen. Op de tafel en oppa!
